မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ သက်ဦးဆံပိုင် ဘုရင်စနစ်ဟာ သီပေါမင်းလက်ထက်မှာ မရှုမလှ နိဂုံးချုပ်ခဲ့ရပေမဲ့ သမိုင်းတစ်လျှောက် ထူးချွန်ပြောင်မြောက်တဲ့ ဗမာမင်းတွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီထဲကမှ သာမန် လယ်သမား လူတန်းစားကနေ ရှင်ဘုရင်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အလောင်းမင်းတရားကြီး ဦးအောင်ဇေယျရဲ့ ခေတ်ရှေ့ပြေးတဲ့ တွေးခေါ်မြော်မြင်မှုတစ်ရပ်ကို ပြောပြချင်ပါတယ်။
၁၇၅၆ ခုနှစ် အလောင်းမင်းတရား တန်ခိုးထွားစဥ်က ဗြိတိသျှဘုရင် ဒုတိယမြောက် ဂျော့်ချ် ထံ ရွှေပေလွှာ ပေးပို့ခဲ့ပါတယ်။ ရွှေစာပေါ် မြန်မာစာလုံးများ ထွင်းထားပြီး ပတ္တမြား ၂၄ လုံးနဲ့ စီခြယ်ထားခဲ့ပါတယ်။ ထုပ်ပိုးမှုမှာလည်း ဆင်စွယ်နဲ့ ပြုလုပ်ထားတဲ့ ဘူးလေးထဲ ထည့်ပေးခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီလို တခမ်းတနား တလေးတစားနဲ့ ပေးပို့ခဲ့ပေမဲ့ ဗြိတိသျှဘုရင်ဟာ အရေးတယူမလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ ပြောရရင် ဖွင့်တောင် မဖတ်ခဲ့ဘူး လို့ ဆိုရပါမယ်။ သူတို့ထံမှာ မြန်မာဘာသာစကားကို ပြောတတ်တဲ့သူ မရှိတဲ့အတွက် ရောက်ကတည်းက ပစ်ထားခဲ့ပါတယ်။
မြန်မာနိုင်ငံလို သေးငယ်ပြီး သြဇာအာဏာနည်းတဲ့ နိုင်ငံက လာတာဖြစ်တဲ့အတွက် အလေးမထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ အလောင်းမင်းတရားဟာ စာရရှိကြောင်း အကြောင်းပြန်စာတောင် မရခဲ့တဲ့အတွက် စော်ကားခံရသလို ခံစားခဲ့ရတယ်လို့လည်း ပြောကြပါတယ်။
အခုလို နိုင်ငံရပ်ခြားက အင်အားကြီး နိုင်ငံတစ်ခုကို စာလွှာပေးပို့ဆက်သွယ်ခြင်းဟာ သံတမန်နည်းအရ ခေတ်ရှေ့ပြေးပြီး ကောင်းမွန်တဲ့ အတွေးအခေါ်တစ်ရပ် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ခေတ်အဆက်ဆက် ပြန်စာမရခဲ့တဲ့ စာတွေအနက် အလောင်းမင်းတရားရဲ့ ရွှေပေလွှာဟာ နှမျောစရာအကောင်းဆုံးလို့တောင် ဆိုနိုင်မယ်ထင်ပါတယ်။ သံတမန်ရေး၊ ကုန်သွယ်ရေးသာ တိုးတက်ခဲ့ရင် မြန်မာ့သမိုင်းဟာ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပြောင်းလဲသွားခဲ့မှာပါပဲ။
Source - ASEAN Heritage & History
Bong I.T